ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ-ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΙΝΔΙΑΝΩΝ-2022-09-03

Η αφήγηση γύρω από τη φωτιά το βράδυ ήταν ένα βασικό στοιχείο της κουλτούρας των Ινδιάνων και όχι μόνο για λόγους ψυχαγωγίας και δεσίματος της κοινότητας. Η αφήγηση μύθων και παραμυθιών ήταν η παράδοση από γενιά σε γενιά της ιστορίας τους που, καθώς δεν είχαν γραφή, μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα. Ήταν επίσης η παράδοση της γνώσης τους, του πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος. Η αφήγηση ήταν μέσο διαπαιδαγώγησης και μετάδοσης αξιών. Και γι’ αυτό, η κάθε φυλή είχε τις δικές της ιστορίες, και αυτές οι ιστορίες ήταν που την έκαναν μοναδική. Μπορεί κάποια μοτίβα να επαναλαμβάνονταν, όπως γίνεται παντού στα παραμύθια λαών μιας γεωγραφικής περιοχής, παρ’ όλα αυτά δείχνανε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα, τους προβληματισμούς και τα κατορθώματα της φυλής που τα αφηγούνταν και όσο υπήρχαν αυτές οι ιστορίες, κρατιόταν ζωντανή και η ψυχή της φυλής. Αφού λοιπόν η εξοικείωση των παιδιών με τις προφορικές παραδόσεις και γνώσεις της φυλής ήταν βασικός σκοπός, πολλές φορές γίνονταν τέτοιες συναντήσεις για χάρη τους, προσχεδιασμένα ή αυθόρμητα, που μπορεί να κρατούσαν και μια ολόκληρη νύχτα. Οι ιστορίες άλλες φορές έδιναν αφορμές για ταύτιση με τους ήρωες, έτσι ώστε η ομάδα να γίνεται πιο θαρραλέα, πιο υπομονετική ή πιο συνεργάσιμη και άλλες φορές έδιναν παραδείγματα προς αποφυγή. Οι ιστορίες λεγόντουσαν επίσης ανάλογα με την εποχή. Κάποιοι μύθοι και παραμύθια, για παράδειγμα, λεγόντουσαν μόνο χειμώνα ή νύχτα με κρύο, όταν δεν έβγαιναν τα φίδια και οι αρκούδες. Μεταξύ του αφηγητή και αυτών που άκουγαν υπήρχε άμεση αλληλεπίδραση. Η ομάδα συμμετείχε στην αφήγηση με ήχους και φωνές, όταν θα έδινε το έναυσμα ο αφηγητής, κάτι το οποίο διαβεβαίωνε πως όλοι παρακολουθούσαν και κανείς δεν κοιμόταν. Πολλές φορές, για να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον των ακροατών, ο αφηγητής, δεν δίσταζε να διακωμωδήσει τους αφηρημένους ακροατές. Στη φυλή των Απάτσι Τσιρικάουα, οι γέροι πριν αρχίσουν την αφήγηση (ειδικά τις περιβόητες ιστορίες με το κογιότ), έλεγαν «Σε πιάνει νύστα μεγάλη σαν λες αυτές τις ιστορίες», ενώ αντίστοιχα, όταν ήταν να αρχίσουν τις ευτράπελες ιστορίες, έλεγαν «Αν βρίσκονται άνθρωποι εδώ που οφείλουν σεβασμό ο ένας στον άλλον, σας προειδοποιώ ότι ετοιμάζομαι να πω πολύ αστείες ιστορίες». Ο αφηγητής έκανε την αφήγησή του παραστατική με κάθε τρόπο. Φωνές και σφυρίγματα ζώων και πουλιών, μιμήσεις ήχων της φύσης με αντικείμενα, όργανα ή το σώμα του. Οι κινήσεις και οι χειρονομίες του ήταν επίσης έντονες.